در همین شلوغی و سر و صدای المپیک ریو بود که ستاره ای گمنام از بین ما پر کشید...
ستاره ی داستان ما رجب محمد زاده ملقب به عمو رجب است. شاید خیلی از افراد عمو رجب را نشناسند و آن هایی هم که می شناسند ...
شاید زمانی که خیلی از ما هنوز بدنیا نیومده بودیم جوان هایی مثل عمو رجب رفتند تا از کشور و دین و ناموسشان دفاع کنند. جوان های رشیدی که جوانیشان را بخشیدند تا کشور ما به حال و روز امروزه ی سوریه و عراق نیفتد.
جوان های بی ادعای داستان ما هر کدامشان یکجور برگشتند؛یکی با دست بسته،یکی با بدن پر از ترکش ،یکی با تابوت و البته که بعضی ها اصلا بر نگشتند و هنوز مادرانی منتظر آن ها هستند.
****
امروز دیگر همه چیز فرق کرده است...
گویا شهدای و ایثار گران داستان ما فراموش شده اند و دیگر کسی از رشادت ها و فداکاری ها آنان صحبت نمی کند. بیشتر جوانان کشور سرشان گرم اتک زدن بازی کلش است شاید هم در خیابان های شهر دنبال پوکمون هستندو یا دنبال آهنگ های خواننده های غربی ...
البته که خواننده های خودمان کم از آن ها ندارند و متاسفانه الگویی شده اند برای جوانان و نوجوانان ما.
زمانی هم که حرف از شهدا می شود ،می گویند خودشان رفتند ، کسی آن ها را مجبور نکرده بود...
آدم هر اعتقادی هم داشته باشد باید شجاعت و بزرگی شهدا و جانبازان و آزادگان را بپذیرد.
به راستی چه چیز شکاف به این بزرگی را بین این دو نسل بوجود آورده است؟!
****
ما در گوشه ای دیگر از این آب و خاک جوانانی هستند که راه پدران خود را ادامه داده اند و در راه دفاع از حرم ائمه اطهار و کشور با شجاعت می جنگند... این نشان می دهد که هنوز همت ها و چمران ها و باکری ها و کاوه ها و عمو رجب ها و ... تمام نشده اند و میتوان راه آن ها را ادامه داد.
